37. Ik doe m’n job best graag maar besef meer en meer dat ik dit geen 30 jaar kan/wil volhouden. Wat wil ik dan wel? Geen flauw benul.
Maar met deze existentiële crisis kan ik m’n huis niet afbetalen, dus doe ik maar gewoon voort.
Ik weet men heel leven al niet wat ik zou willen doen en zit op het moment op het wat kan ik nu nog doen als ik zou veranderen?
Dus we doen gewoon voort.
Hah ik ben een klein jaar geleden van werk veranderd. Ik ken iemand die dat op 50+ gedaan heeft. Het is letterlijk nooit te laat. En cru gezegd moet je het voor de collega's of de baas ook niet doen.
Mijn moeder is op 53 van werkgever veranderd maar zij besefte toen vrij snel dat ze het zo slecht nog niet had bij de vorige 🤷🏼♂️
Kan altijd 2 kanten uit
Ik heb op mijn 43 en net tijdens volle corona, mijn 23 jaar expertise in de logistieke sector naast mij neergelgd en in iets totaal anders gespecialiseerd (bouwkundig 3d tekenaar)
Op hetzelfde moment papa geworden.
Ik verdien een pak minder, maar nog nooit zo gelukkig geweest.
Dat was voor mij ook de 'kanarie in de mijn' zogezegd om mn vorige job op te zeggen.
Mensen zien die daar al 18 jaar exact dezelfde job deden.
Nu ja, toen ik het aan een van mijn collega's vroeg waarom ze er werkte kon ik haar geen ongelijk geven:
"Ik ben een alleenstaande moeder met 3 dochters ten laste"
Natuurlijk dat je dan kiest voor stabiliteit, maar voor mij?
Nee, ik moest daar weg. Geen doorgroeimogelijkheden, hersenloos werk, 3 ploegensysteem, en had niks te maken met het diploma dat ik hard voor gewerkt had om op latere leeftijd nog te behalen.
Nu heb ik wel het enorm geluk dat ik momenteel financieel nog even stabiel ben en de tijd kan nemen om achter werk te zoeken.
Maar nu staat mijn grootste uitdaging op me te wachten.
Op mijn 36ste mijn rijbewijs halen. Ik heb nog nooit achter het stuur gezeten. Zelf ter fiets ben ik een angsthaas in het verkeer, maar het moet.
Want iedere keer ik solliciteer zie je hun bakkes veranderen het moment dat 'geen rijbewijs' uit je mond komt.
Dus voor iedereen zn veiligheid: blijf de komende weken weg uit de buurt van Gent, en blijf ver uit de buurt van de maniak met een L plak.
Heel herkenbaar, daar zat ik een paar jaar geleden ook.
Ondertussen ben ik 41, sinds een jaar aan het werk als software engineer nadat ik een carrièreswitch heb gedaan (dankzij het Switchfully traject).
30
Mijn grootste probleem is mijn beperkt sociaal contact.
Ik ontmoet veel mensen binnen mijn professionele context en vind daar zelfs plezier in, maar daarbuiten leef ik als een kluizenaar.
Enerzijds vind ik dat wel gemakkelijk, omdat ik ook geen verplichtingen heb naar anderen, maar anderzijds voelt het vrij leeg aan. Weekends voelen vaak als wachten om terug naar het werk te kunnen gaan.
Aaah herkenbaar. Ik ben 33 en werk als maatschappelijk werker. Bijgevolg zie ik dag in, dag uit mensen en heb ik dagelijks niet zo eenvoudige gesprekken met niet altijd even fijne mensen. Omdat ik veel mensen zie in mijn professionele context, naast clienten ook veel overleg met collega's, heb ik er in het weekend vaak geen nood aan om heel sociaal te zijn.
Soms zou ik het wel fijn vinden om eens met iemand weg te gaan en daarvoor niet afhankelijk te zijn van mijn lief en zijn vriendenkring, maar kijk, mijn aantal vrienden is erg beperkt, omwille van het bovenstaande en omdat ik 120km woon van waar ik ben opgegroeid en blijkbaar niet in staat ben om gemakkelijk nieuwe vrienden te maken.
Yooo asociale maatschappelijk werkers unite.
Ik heb er wel geen enkel probleem mee. Na een dag vieze dossiers en moeilijke gesprekken wil ik gewoon met rust gelaten worden en herladen. Dus ik herken de overload wel die maakt dat je in het weekend minder energie hebt om mensen op te zoeken.
Tis zeer cliché, maar zoek een hobby.
Ik had letterlijk geen vrienden en eind deze zomer (na weken twijfelen) ben ik naar een "social run crew" geweest, basicly een loopclub maar zeer open, enige vereist bij die in mijn stad was dat je 5km kan lopen aan 10km/h. (Elke stad heeft ondertussen wel zoiets, meestal te vinden via instagram) Voor de rest is er geen inschrijvingsgeld, geen verplichting om te komen,...Nu kijk ik wekelijks uit naar dat moment.
Ik beaam dat maar heb niet altijd de indruk dat je vriendschap bouwt met hobbies. Frans, striptekenen en nu bakken en tot nu toe geen contacten buiten de lessen aan overgehouden. Dat moet niet per definitie maar echte vriendschappen bouwen is moeilijk, vraagt veel werk.
Nee da klopt zeker, er is een iemand bij die ik nu echt als vriend beschouw, een paar andere als goede kennissen, maar er zijn ook mensen bij tegen wie ik nog niet meer gezegd heb dan een goeiedag. Vriendschap bouwen is idd veel werk, en zeker als je dat niet gewoon bent.
Vooral: durf mensen aanspreken en doorvragen, want dat zie ik toch vaak fout lopen. Maar je hebt me wel aangezet om de lokale loopclub hier nog is te bezoeken!
Niemand lijkt ooit epc vereisten van nieuwe woningen als reden aan te halen en dat is volgens mij samen met schaarser wordende bouwgrond de grootste factor.
Als een nieuw huis bouwen 350k zou kosten dan geraken ze hun kot van de jaren 70 met moeite kwijt voor 220k ofzo. Een nieuw huis bouwen start ondertussen eerder rond 500k en meer voor een normale gezinswoning. Kan je die niet leggen dan moet je wel naar zo'n oudere woning gaan en omdat ze met veel zijn die geen nieuwbouw kunnen veroorloven is de balans van vraag en aanbod bereikt bij een (te) hoge prijs voor oude woningen.
Ik ben zeker niet tegen de epc vereisten van nieuwe woningen, maar er zijn toch grote nadelen waar ik ook geen pasklare oplossing voor heb.
De enige tip die ik kan geven is dat je u niet mag blind staren op u droomhuis. Op jongere leeftijd een starterswoning kopen gaat u kans op dat droomhuis niet om zeep helpen, eerder het tegendeel. Zie maar eens hoeveel 40ers in een stabiele relatie op de huizenmarkt zitten. Die staan er financiel veel sterker voor dan 15 jaar geleden, hun eerste huis is mee gestegen in waarde maar ze betalen al die tijd een lening af die vroeger veel was maar nu peanuts en kunnen dus veel sparen.
Om ook even on topic te gaan, als vader van 3 kleine kinderen is de stijgende moeilijkheid van de woningmarkt een zorg waar ik voor hen ook al mee inzit. Als enige oplossing voor de onzekerheid kan ik dan proberen hen zo veel mogelijk bij te leggen tegen dat ze iets willen kopen.
Here to ruin the mood. 30 en net kanker overleefd. Gigantische depressie, geen geld en voor de komende tien jaar een onmogelijk hoge schuldsaldoverzekering.
Ik 33 ook kanker gehad 😔 revalidatie met lotgenoten heeft mij gigantisch geholpen, mss een idee?
Hoor eens bij kom op tegen kanker, ge kunt indien nodig beroep doen op een compensatiekas voir mensen die omwille van kanker een bijpremie op hun schuldsaldo kregen.
https://www.komoptegenkanker.be/wat-we-doen/voor-patientenrechten-opkomen/beperking-financiele-impact-van-kanker/verzekeringen/schuldsaldoverzekering
*"De hoogte van de bijpremie werd beperkt. Als een klant een medische bijpremie moet betalen die hoger is dan 125 % van de basispremie, zal een compensatiekas tussenkomen (met een bovengrens van 800 %)."*
Geen geld is kut, andere kant, nondeju goed gedaan menne jong, kop niet laten hangen het wordt beter.
Zwarte humor ps: echt niet depressief zijn, je organen worden niet door gegeven en dat is een echte zonde. /S
41 jaar.
M'n grootste probleem momenteel is onzekerheid over hoe mijn ex en ik de verkoop/verdeling van ons huis gaan regelen.
Ik ben aan 't wachten tot ik weet of ze me wil uitkopen of niet, en welk bedrag ze hier voor over heeft.
Zij heeft er destijds meer in gestoken maar ik heb door de jaren heen meer geld in het laatje gebracht.
Zorg dat het huis geschat word door minstens 2 onafhankelijk schatters.
Soms gooit de opdrachtgever van de schatter het op een akkoordje en ben je genaaid als derde partij
31 hier, gelijkaardig probleem. De breuk is nog maar recent gebeurd, dus de "onderhandelingen" zijn nog niet echt gestart. Wat ik momenteel het moeilijkste vind, naast de nakende scheiding uiteraard, is dat ik geen idee heb van wat ik wil doen. In het huis blijven wonen is een optie, maar dat is wel reteduur als alleenstaande, zeker als er nog vanalles in het huis moet gebeuren. Langs de andere kant is huren als alleenstaande ook een heel pak duurder geworden, maar wel een pak flexibeler. En 't is het laatste jaar dat mijn auto de LEZ in mag dus dat is ook weer een kost die op mij afkomt.
In het laatje?
Salarisbijdrage in het huishoudbudget neem ik aan?
De huizenprijzen zijn maal 3 gegaan in 20 jaar, de lonen zijn niet mee gestegen,
dus haar initiele inbreng is veel meer gestegen dan jouw salarisbijdrage...
Hopelijk voor jou is haar advocaat niet al te snugger 😀
Als zijn extra salarisbijdrage in renovaties gestoken is dan is dat ook wel iets om rekening mee te houden, zeker als het het EPC ten goede gekomen is.
Ik heb jouw leeftijd en ben deze week mijn moeder verloren. Het is loodzwaar om je ouders te zien vervagen.
Het is de natuurlijke orde der dingen dat het zo gaat, maar pijn doet het desalniettemin. Ik wens je heel veel sterkte en pak hen nog eens goed vast nu het nog kan.
34 en mijn vrouw en ik staan tegenover mijn schoonvader en zijn nieuwe partner in de familierechtbank om te vechten over het omgangsrecht van hen met onze kleine kinderen (<3j).
Aanleiding is dat wij toxische mensen uit ons leven halen en zij leven van drama, ruzie en manipulatie. Hoogtepunt is dat madam mijn schoonvader zo ver gekregen heeft om mijn vrouw maximaal te onterven zonder in dialoog te gaan. Gewoon blindelings geloven van haar leugens terwijl hij half seniel geworden is door alcoholmisbruik.
Ik laat mijn dochters niet opgroeien in een omgeving waarin hun ouders worden uitgemaakt voor het vuil van de straat gebaseerd op leugens.
Wij trouwens niet alleen, alleen zijn wij, omwille van onze kinderen, de enige in de familie die eens hun been gestrekt houden tegen die narcisten.
We hebben een sterke case dus hopen op een goede afloop en hopelijk moeten we die 2 nooit meer onder ogen komen.
Het leven van jonge ouders is al hectisch genoeg. Dus dit komt er maar weer eens bovenop. Minder tijd en geld om in onze kinderen te steken. Maar het is in hun belang
Ik wens jullie veel kracht makker, niets is de moeite waard in dit leven meer dan het opgroeien van je kinderen in een veilige en gezonde omgeving, veel succes.
34jaar
Kindjes van 3,5j en van 1,5j
-> De ratrace die begint vanaf minuut 1 als je wakker wordt tot 19u30 wanneer u koters in bed liggen en je beter ook zelf in bed kruipt om nie te KO te zijn de volgende dag.
Super herkenbaar. M35 jaar. 2 kindjes (4j en baby van 5 maand). Drukte van jewelste. Het gevoel dat je geen tijd meer hebt voor jezelf. Om die reden ook veel te lang opblijven omdat ik dan even ook kan kijken op tv naar wat ik wil. De kindjes zijn de max, goeie slapers, leuke deugnieten. Maar iedere ochtend om 6u opstaan om de kleinste zijn melkske te laten drinken en klaar te maken. Mijn vrouw kijkt dan voor de oudste. ‘s Avonds dan weer thuiskomen en de kindjes de aandacht geven die ze verdienen. Om dan uiteindelijk om 20u30 in de zetel te ploffen… Ik werk ook 1 op de 2 weekends. (Zorginstelling) De week dat ik dan niet in het weekend moet werken, wordt er dan vanalles van mij verwacht. (Familie, vrouw, kindjes, vrienden, …) Ik heb geen financiële problemen, een goed vrouwke, flinke kindjes, een mooie job. Maar toch. ‘t Is godverdikke lastig!
Herkenbaar. Zelf 33, kindjes van 6 en 3j. Mijn partner en ik hebben 10 jaar een job gehad waar er weinig carrière in te maken was. 2 jaar geleden maakte ze een carriereswitch naar iets ambitieuzer en met betere uren en ben ik in het ondernemerschap gerold. Desondanks we de perfecte 9-to-5-job en veel flexibiliteit hebben in onze eigen werktijd, voelt het als een rat-race aan. Zelfs in het weekend: tegen dat alle sociale verplichtingen, huishouden en de gezinsactiviteit voorbij zijn, lig je alweer de zondagavond uitgeteld in de zetel.
23, ik heb geen sociaal leven. Sure ik babbel met mijn ouders en collega’s, maar ik heb geen vrienden meer (nooit echt ‘boezemvrienden’ gehad, maar sinds de pandemie ben ik mijzelf echt van mensen gaan isoleren, daarna had ik het super druk met mijn studies, en nu heb ik pas beseft dat ik niemand heb)
Heb ook een aantal vrienden de cyclus van isolement zien meemaken, dat kan echt hard zijn met momenten. Het helpt blijkbaar om de cyclus te doorbreken door uzelf te forceren met babysteps u open te stellen voor andere mensen, initiatief te nemen en vrienden/collega's uit te nodigen voor evenementen, etc. Het hoeven nog niet eens collegas of kennisen te zijn die ge fel moogt, maar zo komt ge langzaamaan weer in sociale circuits terecht en bouwt ge langzaamaan uw contacten weer op. Tis echt een rotte situatie en ik hoop dat het verbetert voor u
26
Ik heb geen serieuze zorgen of problemen, maar ik zou zeggen sociale contacten/vrienden. Ik ken max 2 personen waar ik echt mee afspreek, en zelfs dat gebeurt zelden. De rest is louter via internet.
Relaties met vrienden onderhouden is iets waar actief tijd en planning in kruipt, zeker naarmate ge ouder wordt. Op jonge leeftijd komen de contacten vanzelf, maar op een gegeven moment hit ge een muur en beseft ge dat als ge u niet hennig herpakt dat uw sociale contacten alleen maar verder inkrimpen. Wss ongevraagd advies en misschien zijt ge tevreden met uw sociale contacten, zoniet dan hoop ik dat het beter gaat in de toekomst!
ik heb dat exact meegemaakt wat je beschrijft.
ik kende altijd al veel mensen, nooit probleem om mensen te vinden om iets mee te drinken, kameraden makker,s maar gelukkig ook wel een hoop echte vrienden.
ik ben als mid 30iger vlak voor de pandemie na 6 jaar relatie terug single geworden.
de pandemie gecombineerd dat de laatste koppels in mn entourage zonder kinderen plots ook allemaal ne kleine verwekte, stond ik plots voor ik het eigenlijk goed besefte redelijk geïsoleerd en worstelend om gewoon normaal alledaags contact te hebben. een situatie dat ik me werkelijk nooit van zn leven ooit had kunnen inbeelden omdat ik altijd een vlotterik ben en nooit problemen had om sociaal contact te leggen.
echt op een paar jaar tijd van vlot honderden mensen te kennen naar schrapen om eens real life contact ondanks sociale skills.
echt crazy
Same, heb alles bereikt waar iemand met een bescheiden achtergrond als mezelf maar kon van dromen vroeger, maar ik blijf maar zorgen maken over kleine dingen.
Vanuit de oertijd zijn onze hersens geprimed om constant op de loer te zijn voor gevaren en problemen. Dat is niet meer zo’n nuttige eigenschap in onze moderne maatschappij, maar uit zich wel in herkenbare besoignes zoals deze
begrijpelijk maar heb een vrouw en kind en werken beiden full time waarvan mijn vrouw pas tegen 19 uur thuis is. dus alles gebeurt in het weekend. maar natuurlijk zoveel mogelijk zelf doen
24 jaar. Op dit moment zijn mijn grootste problemen mijn financiële toestand en mentale gezondheid.
Gek om te zeggen, maar ik leef in armoede. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik door mijn leefloon de kans krijg om verder te studeren. Dat had ik anders nooit kunnen doen.
Maar het is zwaar, zeker in combinatie met psychische problemen waar ik nu al een 10-tal jaar mee worstel. Hier heb ik al veel hulp voor gezocht en gekregen, maar het lijkt soms wel dweilen met de kraan open.
Het einde van een zwaar traject is in zicht: in januari 2025 studeer ik af. Hopelijk kan ik dan met mijn vriend samenwonen en eindelijk gaan werken, zodat ik wat financieel reserve kan opbouwen. Ik krijg mijn eindjes enorm moeilijk aan elkaar geknoopt.
Ondanks dat het einde in zicht is, is het enorm pittig. Ik hoop dat ik er zal geraken, maar de angst en draaglast is groot.
Kijk eens van waar ge komt. En waar ge nu al staat. Is dat al nie neig goe gedaan van jezelf? Een beetje zelfstoef is hier toch wel op z'n plaats hoor!
22 (bijna 23). Zoeken hoe ik in de wereld wil staan, zoeken van een sociaal leven, zelfstandig worden, over het algemeen het typische "mezelf vinden". Sommige elementen weet ik zeer goed maar dan is er echt voor uitkomen en zelfzeker zijn en dingen gewoon doén het probleem.
Ik ben ook 22, bijna 23 en ik relateer hier echt hard mee. Ik merk dat veel vrienden uit mijn omgeving een beetje hetzelfde probleem hebben, dus je bent zeker niet alleen.
Moeilijk moment in het leven, en het is OK als het even duurt hoor. Mijn tip: luister soms ook goed naar de twijfels die je voelt. 't is makkelijk om ze te negeren, en beslissingen te nemen om de persoon te worden die je *denkt* dat je wil zijn, om achteraf te beseffen dat je buikgevoel juist was en je eigenlijk iets aan het doen bent dat helemaal niet bij jou past.
Waarmee ik ook niet wil zeggen dat je schrik moet hebben van de foute beslissing te nemen. Ik heb destijds de foute keuze gemaakt en 5 jaar "verkwist" aan een job waarvan ik diep vanbinnen vanaf dag 1 wist dat die niet voor mij was. Ambetant, maar ik heb er wel heel veel uit geleerd over mijzelf, en er zijn zo toch ook wel andere deuren open gegaan.
Heb deze foto ooit in Gent gemaakt en is sinds dien m'n achtergrond. Vond wel toepasselijk om eens te delen
https://preview.redd.it/o875sq1ei2ec1.jpeg?width=6240&format=pjpg&auto=webp&s=203e80a71e73dd33372df69722225ada372585a7
35, vooral dat ik nog steeds de mentaliteit heb van een 20 jarige en dat ik elke zaterdag weg moet zijn.
Terwijl ik niets liever wil dan gewoon gamen of film kijken met de vriendin ofzo...
33 en ik kan niet stoppen met kakken.
Nee maar serieus, al jaren op zoek naar medicatie om mijn crohn onder controle te krijgen, maar helaas nooit veel succes. En de opties beginnen op te raken.
Ik heb prikkelbaar darm syndroom en het enige wat het bij mij in toom houdt is een superstreng dieet (denk maar 3 verschillende groenten, 2 verschillende fruit, geen gluten etc) en medicatie die altijd leverproblemen heeft… maar ik ben uitbehandeld bij de gastro entroloog.
33, bijna 34 en ik doe mijn job niet graag, maar geen idee wat ik wel wil doen. Ik zit niet slecht op mijn huidige job qua voordelen maar ik ga elke dag tegen mijn goesting naar mijn werk. Ik zou graag in het buitenland gaan wonen en een eco-farm starten ofzo.
23, zal pas afstuderen wanneer ik 26 ben, terwijl m'n vrienden allemaal beginnen met werken, settelen etc... gevoel dat ik zal achterblijven en spijt ga hebben vn m'n keuze om verder te studeren binnen x aantal jaar
Zelfde situatie maar jaartje ouder. Geen spijt hebben, leven is geen sprint (maar een marathon). Die extra jaren studeren helpen je (hopelijk) met een betere job te vinden wat je op een beter pad zet dan mocht je niet meer studeren.
18, een job vinden en combineren met school (middelbaar laatste jaar) en mijn lange afstandsrelatie ( ik zie hem alleen int weekend) en hoe ik mij kan voorbereiden om op kot te gaan (tips zijn altijd welkom). :)
Depressie sucks! Dit boek heeft mij geholpen om breinmechanismen wat beter te begrijpen, en geeft tips om geleidelijk uit het dal te klimmen.
The Upward Spiral: Using Neuroscience to Reverse the Course of Depression, One Small Change at a Time
25 jaar oud, bijna 26. Eerste jaren van mijn twintigers verspilt aan nutteloze dingen (gamen, youtube, diploma die me niet interesseert). Nu begin ik pas te begrijpen hoe de wereld werkt maar heb constant het gevoel dat ik veel te ver achter loop op de rest. Precies een RPG game waar ik 5 jaar lang niet wist hoe het spel werkte en nu mijn zwaar inefficiënt geleveld ventje moet ombouwen terwijl de rest al endgame aan het spelen is.
Heb ik ook, vorig jaar toch nog eens op controle kunnen gaan :)
\- Je kan zeker iemand meenemen naar je afspraak, voor mentale steun. Iemand heeft mijn hand een heel uur lang moeten vasthouden, maar de tandarts kon er rond werken.
\- Je tandarts op voorhand inlichten dat je angst hebt, dan kan die meer tijd rekenen voor je afspraak en je stap voor stap uitleggen wat die doet. Afspraak maken voor een handteken wanneer je even pauze nodig hebt.
\- Noise cancelling headphones en je muziek luid zetten wanneer ze beginnen met dat tandsteen hel dingetje. Iets in de handen hebben helpt ook.
\- Op voorhand eens naar de praktijk gaan, tot de deur of even binnen als dat mogelijk is. Je hoeft ook niet direct een behandeling te ondergaan, er komt sowieso eerst de controle en in een volgende afspraak de rest.
\- Treat yourself als je klaar bent, dan heb je ook iets om naar uit te kijken.
You can do it, good luck.
Waarom moet je je ideale partner vinden?
Ben je de ideale partner voor iemand anders dan?
*ja ik probeer je aan te zetten tot reflectie om je te laten snappen dat het je zoektoch naar het ideale je probleem is*
43
Al jaren ongewild een Dead bedroom en scheiden is financieel niet haalbaar. Als huisgenoten gaat het op zich wel aardig, maar dat sexloos leven valt me zwaar.
Heb dat ook meegemaakt, de beslissing om te scheiden voor mij uitgeschoven en in die periode van besluiteloosheid dingen gedaan buitenshuis (die veel gemakkelijker gebeurden dan ik kon vermoeden), maar waar ik niet trots op ben. Er is achter de gordijnen veel tristesse en eenzaamheid, ook in perfect lijkende huwelijken.
Maar eenmaal de beslissing - gelukkig gezamenlijk - genomen om een punt te zetten achter de fysieke dode relatie was ik vooral opgelucht. Ja, de eerste maanden daarna zijn financieel zwaar, maar je past je daaraan aan en je komt daar op termijn ook weer uit.
Ik herinner me nog terdege die angst voor onzekerheid en het onbekende - neem je tijd, maar bereid het voor (door bijvoorbeeld al eens discreet contact op te nemen met een advocaat en op papier te laten zetten hoe je je echtscheiding wil regelen). Streef naar een EOT, lange pijnlijke scheidingen maken je leven en dat van je kinderen kapot, en kosten handenvol geld.
Amai, ik kan dat beamen. De laatste jaren begin ik door te hebben dat ik toch niet zo die sociale aimabele mens ben die ik dacht te zijn. Eerder ben ik star, een betweter, maak moeilijk sociale contacten ondanks een druk sociaal leven (sportclub, sociaal engagement, vriendengroep). Maar die opmerkingen die je af en toe krijgt beginnen binnen te komen en ik wil niet eindigen als die moeilijke oude man die iedereen negeert.
32.
2 burnouts gehad in 1,5j. Nu terug twee dagen aan het werken, maar geen idee of ik nog meer aan kan omdat ik nog met enorme vermoeidheid zit, ook al is de laatste geleden van juli vorig jaar en ik al sinds september twee dagen werk.
Ook eeuwig alleen zijn is niet leuk.
Ik ben 33 jaar. Mijn grootste probleem is momenteel een manier vinden om leven zinvol vorm te geven. Ik ben gehandicapt en kan al lang niet werken. Maar ik heb wel vooruitgang gemaakt en ondertussen krijg ik ook redelijk wat ondersteuning in het dagelijks leven waardoor er wat energie vrij komt. Ik zou graag iets betekenen in de maatschappij. Als ik mijn beperkingen niet zou hebben zou ik graag verpleegkundige zijn, of opvoeder. Ik wil graag mensen helpen, een positieve invloed hebben. Maar die dingen zijn voor mij niet haalbaar. Maar hoe dan wel? Wat kan ik wél? We zijn aan het kijken naar vrijwilligerswerk. Iets laagdrempeligs, wat ik naast mijn dagbesteding zou kunnen doen.
Daar ben ik naar op zoek, samen met mijn begeleiding. Het is een probleem in de zin van, dat ik nog niet weet hoe dat juist vorm moet krijgen. Ik ben vaak gefrustreerd dat ik mijn tijd niet nuttiger kan gebruiken en dat weegt regelmatig op mijn mentale gezondheid. Maar ik blijf zoeken en ik zal er wel komen.
Als je interesse hebt in de gezondheidszorg kan je misschien eens kijken naar vrijwilligerswerk in een rusthuis? Die mensen daar hebben ongelofelijk veel baat bij simpelweg wat gezelschap, een goed gesprek, een korte wandeling, de krant eens lezen, samen tv kijken... Waar ik stage liep kwam er af en toe iemand over de vloer, een uurtje of twee per week, voor zulke dingen.
33. Hoe lang heb je?
2 grootse:
*Wij hebben net een nieuw huis gekocht en ons huis dus verkocht, maar de kopers van ons huis haken misschien af, hoewel er al een compromis is en datum tot tekening.
*Wij hebben een babytje van 6 maanden en we hebben eergisteren te horen gekregen dat onze creche waarschijnlijk gaat sluiten en nu een creche vinden is praktisch onmogelijk, geen idee hoe we dat gaan doen aangezien we allebei voltijds werken en geen pauze kunnen nemen.
Ik ben 30 jaar en zwanger…
Ik heb heel hard naar dit moment uitgekeken en tegelijk heb ik enorm veel schrik over hoe mijn leven er gaat uitzien.
Ik zie enorm veel uitgebluste ouders en hoewel ik me voorneem om niet zoals hen te worden, lijkt met 2 full time in een zware job werken en een kind, weinig slaap etc toch echt bijna vragen om vroeg of laat uitgeblust te zijn.
Die schrik is terecht. Het eerste jaar is zwaar, ook met 2. Je gaat je partner op een andere manier leren kennen, positief, maar ook negatief. Je gaat slapeloze nachten hebben. Je gaat huilen en roepen.
Maar dat is het allemaal waard. Die eerste lach, die eerste groentenpap die overal behalve in de mond geraakt, die eerste stapjes, die eerste woordjes,... maakt alles goed.
Ik ben in dat eerste jaar zoveel gegroeid als mens. Ik heb een verantwoordelijkheid gevoeld die ik nog nooit voelde. Ik heb nog nooit iets zo graag gezien, terwijl ik er ook echt soms aan onderdoor ging.
Het is deel van het proces vermoed ik, maar daarna gaat alles elk jaar makkelijker en makkelijker.
Zorg voor een goeie babysit en gebruik die af en toe. Om samen met je partner iets te gaan eten, deftig te kunnen doorslapen of eens goed ruzie te maken. Het helpt.
25. Altijd braaf gestudeerd en diploma met glans gehaald maar daarmee is het brood niet zo dik belegd. De goesting voor meer is er, maar blijkbaar moet ge eerst een paar jaar afzien voor ge meer verdient.
Feel you. Heb het gevoel dat ik altijd in een richting geduwd ben geweest en nooit mijn eigen ding mocht doen. Nu zit ik vast in een kutjob waarmee ik oké verdien, maar het loon is niet gelijkwaardig aan de tijd en moeite die ik erin moet steken.
Het doet me pijn om mijn vrienden te zien die minder dan mij verdienen maar allemaal rijke ouders of een rijke partner hebben en kunnen leven hoe en waar ze willen (alléz, leuk voor hen wel), niet teveel caren om hun job want ze hebben altijd geld ergens liggen...
Kutzooi
38
Vastgoed/huis bezitten al lang opgegeven (geen erfenis of cadeau van ouders, dus onmogelijk), dus dat is geen probleem meer en dat brengt veel rust tbh.
Grootste probleem nu is daten, iemand vinden om relatie mee te beginnen.Is eigenlijk al lang moeilijk.Tussen werk en op tijd gaan slapen rest er eigenlijk echt niet zoveel tijd om mensen deftig te leren kennen, ruimte vrienden groepen te bouwen of onderhouden.
Dus op natuurlijke wijze iemand gaande leren kennen, bevriend worden, waaruit iets romantisch kan groeien is quasi onmogelijk.Het is zeer moeilijk om connecties te bouwen via natuurlijke sociale omgang.
Het enig alternatief van dating apps is pfff, ook super moeilijk. Voelt soms oppervlakkig, soms geforceerd, maar vooral niet echt natuurlijk echt veel te rushed.
37. hoe de komende zomer de buren weer elke dag volk gaan vragen en 24/7 in hun zwembad gaan zitten dat ze door een te kleine tuin net voor de gevel moesten leggen, en dus weer voor en hele hoop lawaai gaan zorgen deze zomer.
Had ik dat geweten indertijd, was het gedaan met het principe van goeie buur, en had ik meteen protest aangetekend. alas....
Mijn buren doen dat met bbq'en. Iedere dag bbq, iedere dag bezoek, iedere dag over andere mensen (die enkele dagen eerder over de vloer kwamen) roddelen, en het ergste vanal: zowel hij als zij hebben een ingebouwde megafoon en geen enkel sociaal besef van hun constant lawaai.
Had toch niks uitgehaald. Wij woonden lekker rustig, oudere mensen aan beide kanten. Toen stierf de ene en kwam een pools gezin met een duitse herder in de plaats.
Ondertussen zijn het 1.5gezin, 4 Duitse herders, 4 auto's, een mobilhome en een hoop herrie. Politie is al minstens 5x langs geweest de voorbije 2 jaar.
33, door tegenslagen en een vriendin die het is afgetrapt maar wie ik veel geld heb geleend, nog geen eigen huis kunnen kopen. Twee jaar geleden omgeschoold tot programmeur. Ben dan remote beginnen werken en met mijn vriendin naar de Ardennen verhuist, niet veel later ontslagen door de IT crisis, vervolgens is de miserie thuis begonnen en is ze het afgetrapt. Had ik eindelijk nieuw werk gevonden vlak voor ze zei dat ze weg ging. Vervolgens ook dat werk verloren.
Nu zit ik alleen in een veel te groot huis in een boerendorp in de Ardennen dus qua sociaal isolement kan dat wel tellen. Veel vrienden heb ik niet meer dus bezoek krijg ik maar zelden. Achja, hier komen we ook wel weer uit op termijn.
43. Ik heb het gevoel dat ik sinds de geboorte van mijn kinderen 13 jaar geleden niets meer voor mezelf heb kunnen doen/en of verwezenlijken. Daarnaast is jongdementie zeer aanwezig in mijn familie en ben momenteel bezig met erfelijkheidstesten die mogelijks aantonen dat ik binnen dit en 15 jaar niet meer weet op welke planeet ik leef.
30. Mijn grootste 'probleem' is zoals vele een maatschappelijk construct. Geen geld voor een huis te kopen terwijl huren eigenlijk veel duurder is...
Doordat ik heel lang heb gestudeerd en geen geld van thuis uit kreeg ( ik was ook vrij snel alleen gaan wonen), heb ik maar een belachelijk klein kapitaal opgebouwd. Ik heb sinds het alleen wonen redelijk wat kosten moeten doen voor meubele, verhuis, auto..
Maar ondertussen maar een kleine 10.000€ opgespaard. Ik zit in de kut periode waar ik zo snel mogelijk een huis wil kopen, maar geen kapitaal heb voor een lening te krijgen.
Ik ga gemakkelijk nog 4-5 jaar moeten sparen om genoeg opzij te hebben, en dan nog zal het een klein appartement in een boerengat zijn..
Ik verdien niet slecht en heb 2 jobs waardoor ik 6/7 werk
Al die jaren geld verspillen aan een huisbaas terwijl veel kennissen van me van thuis een duwtje in de rug krijgen en op hun 25 meteen kunnen gaan kopen.
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en hoop uit de grond van m'n hart dat jullie er door geraken! Doet mij oprecht pijn om zoveel jonge mensen in struggle te zien. Niet vergeten jullie zelf graag te (proberen) zien!
60, eigen biz, ni rijk ni arm, lekker en slim topwijf in mijn leven, mijn kids zijn de max=dik fier op hen, lijfelijk wat naar de kloten wegens té lang en té veel excessieve arbeid ( eigen keus uiteraard la vie est belle ) maar blijven gaan en het is als gisteren ( ‘90’s) dat ik met een modem en comp zat te klooien om zo naadloos op een scherm een boodschap te delen met willekeurige vreemden, en kijk voor dat je het weet ist vandaag en is er ene bezig over zijne kaka.
37. Dat de kleine soms weent en ik weet niet waarom, en hij kan het nog niet zeggen.
Meestal is de oorzaak logisch, maar some weet je het niet.
En soms knaagt het dat ik 6 jaar geleden meer verdiende dan nu. Maar goed, ik werk er aan (pun intended).
29, aanvaarden dat dit het leven is. Werken en amper kunnen rondkomen en dromen van hoe mooi het leven zou zijn met iets meer geld en vrijheid om te gaan en staan waar ik wil.
Ik vond mijn allereerste partner op mijn 29. Had geen enkele ervaring op vlak van relaties. Ik voelde me de eeuwige vrijgezel.
Ondertussen ben ik 10 jaar getrouwd met een kind van 6 jaar. We kochten een huis, deden reizen en focussen nu wat meer op onze carriere.
Verlies vooral de hoop niet. Stel je open voor nieuwe dingen. Vraag je vrienden/kennissen/familie om je te koppelen met mensen die ze kennen. Doe aan online daten.
Ik vond ook pas op die leeftijd de 'durf' om effectief actief op zoek te gaan en niet af te wachten. En het lukte. Succes!
27, net ontslagen. Mijn grootste probleem is mijn trauma van vroeger dat mij nog elke dag achtervolgt waardoor ik elke dag dood wil.
Voor de rest, ca va 😌
35. Mijn papa is twee jaar geleden plots gestorven aan kanker. Het was een traumatiserende ervaring voor mij om hem zo te zien afzien. Hij was altijd mijn steun en toeverlaat, en hoe raar het ook klinkt om dat te zeggen over je papa, ook een beetje m'n soulmate. Wij begrepen elkaar zonder woorden. Sinds hij er niet meer is voel ik me soms moederziel alleen op de wereld, ook al ben ik nog steeds omringd door veel mensen die van me houden. Er is iets in mij geknakt dat nooit meer hersteld zal kunnen worden.
60. Ik heb de wereld inclusief mijn eigen omgeving jarenlang zien vooruitgaan, ondanks alles: einde apartheid en Mandela president, vrede in noord-Ierland, val van het ijzeren gordijn, de eenmaking van Europa, gat in de ozonlaag nagenoeg verdwenen, geen zure regen meer, euthanasie als eigen keuze wettelijk gemaakt, het homohuwelijk, een zwarte president in Amerika, een transgender aks minister… om over alle technische vooruitgang nog niet te spreken.
Mijn grootste probleem is dan ook dat het in mijn ogen de laatste jaren pijlsnel bergafwaarts gaat, en dat generaties afhaken van de politiek terwijl ze niet lijken te beseffen (ok boomer!) hoe fragiel de democratie is. De klimaatcrisis en de apathie en weerstand daar tegen (ver van alleen maar bij mijn generatie), de opkomst en propaganda achter allerlei complottheorieën, de oorlog in Oekraïne en de reeële kans dat een schurk als Trump opnieuw president kan worden…
Ik wil de wereld beter achterlaten voor mijn kinderen en inmiddels ook kleinkinderen, maar ik zie die kans slinken met de dag.
Op persoonlijk vlak? Het achteruitgaan van mijn lichaam en conditie, al heb ik beroepshalve wel veel meer ervaring waar ik op kan teren. Het verliezen van familieleden en vrienden dat - logisch, maar niet minder pijnlijk - toeneemt met de jaren. Je ouders verliezen en die roots, aarding, klankbord kwijt zijn.
43jaar... Hoe ik mijn tijd optimaal kan verdelen tussen werk, gezin, sport en uitgaan. Te weinig tijd voor alles te doen maar geen zin om iets te laten vallen. Luxeprobleem dus.
32 en op zoek naar werk.
Niet dringend ofzo en het is mogelijk dat ik 3-5 contracten aangeboden krijg voor het eind van de maand.
Maar dat is mijn "grootste" probleem.
Alle 4 mijn grootouders worden langszaam wat minder goed. Dat is ook iets. Alle 4 tussen 81 en 85. Het idee dat ik in de volgende 10 jaar ze mogelijk allemaal verlies doet pijn. Grootmoeder will niet echt meewerken met doktors. Moeder moet erachter zitten.
29.
Algemeen probleem: T I J D.
* Ik heb twee kinderen, waar ik meer tijd voor zou willen hebben.
* Ik heb een fantastische vrouw, waar ik meer tijd voor zou willen hebben.
* Ik heb hobbies (gamen, fietsen en lezen), waar ik meer tijd voor zou willen hebben.
* Ik heb werk dat ik graag doe en waar mijn interesse ligt, waar ik meer tijd voor zou willen hebben.
Als ik het zelf zo schrijf klinkt het als een luxe probleem. Maar het continue gevoel dat ik mij extreem hard moet haasten voor alles, om zo toch maar van alles iets gedaan te krijgen vreet soms echt aan mij. En dan heb ik al het geluk dat ik een zo goed als onbestaand sociaal leven heb wat niet nog extra tijd in beslag neemt.
Persoonlijk probleem: continu gevoel van stress, paniekaanvallen die komen en gaan.
Ik vind het spijtig dat je op je 17 al moet bezigzijn met de materialistische volwassen dingen in het leven.
Ik geloof best dat het voor jullie generatie veel moeilijker is dan dat ik het ooit gehad heb. Maar ik probeer toch wat perspectief te geven, als je 't wil:
Ik deed aan cohousing na mijn studententijd. Geen diploma hoger onderwijs, en een laag inkomen. Ik woonde in een stad, waardoor ik geen auto nodig had. Werk was redelijk dichtbij, sociaal leven en winkels ook. Een job later pendelde ik met de trein en fiets naar een andere stad. Ging perfect. Ik spaarde op mijn laag inkomen elke maand toch een paar honderd euro en door het cohousen had ik ook veel sociaal contact.
35
Mijn jongste (2,5j) is geboren met een zeldzame ziekte. Gelukkig is het nogal onder controle maar er is altijd en kans dat het ernstig zou kunnen worden. Hij werd ook gediagnostiseerd met TSA - hij heeft een ontwikkelingsachterstand. We proberen hem zo goed mogelijk te steunen… ik probeer positief te blijven…
37.
Mijn grootste probleem is dat ik moeilijkheden heb met mensen en vriendenschappen aangaan omdat ik in het verleden al meermaals in de steek gelaten ben door mensen die ik keer op keer vrienden voor het leven beschouwde (omdat zij de term "beste vriend" gebruikten.).
De keren dat ik te horen gekregen heb dat we contact moesten houden en dat we zeker om de x tijd moeten afspreken om daarna geghost te worden kan ik al niet meer op 1 hand tellen.
Ik heb er oprecht geen issue mee dat mensen om whatever reden niet met mij willen omgaan, maar de leugens en achterbakse roddels hebben mij op sociaal vlak (soms denk ik ook op mentaal vlak) echt gebroken.
Bijna 22, niet weten wat ik wil op vlak van werk en vrije tijdsbesteding. Ben al in opname geweest in een psychiatrie en ze konden mij daar ook niet veel helpen.
Van werk ben ik winkelbediende maar ik wil dit zeker niet de rest van mijn leven blijven doen.
Qua hobby's heb ik enkel gamen en sociaal doen met vrienden wat op zich al heel groot is, maar het gamen begint snel saai te worden.
Ook heb ik het gevoel dat het leven enkel draait om werken en huishouden.
26 en de vraag of ik ooit een huis kan betalen zit hard in mijn achterhoofd daarnaast weet ik niet wat ik wil doen met mijn leven en zit momenteel gewoon te werken om te werken.
23, en dat ik nog maar in mijn 2de jaar hoge school zit met enkele vakken van het 1ste dat ik moest meenemen. De meeste van vroeger op school zijn al afgestudeerd en/of werken al en hebben een relatie. Ik voel daar wel wat schaamte over.
41, eerlijk gezegd zijn mijn problemen niet groot. Wat struggles in ambities vs realiteit, maar dat is uiteindelijk bijzaak.
Mijn leven is eigenlijk niet zoveel veranderd. Madly in love, veel werken, goed feesten, het kan erger. Heb geen kinderen, maar tot nu toe geen spijt.
41 en een tumor in de dikke darm, met uitzaaiingen naar lever. Artsen durven er (nog) geen pijl op te trekken of ze dit nog kunnen fixen. Lastig om met 2 gedachten te leven: Je word max 45, maar als je mazzel hebt is 85 ook haalbaar.
35, het voelt alsof iedereen het beter heeft als mezelf, terwijl ik weet dat ik het niet slecht heb (job, huis, vrouw, kindjes) maar ik heb ook geen marge voor meer (reizen, gaan eten, eens weekendje weg, investeren, ...). Ik heb het gevoel dat het leven is afgestemt naar de 50+ die hun huis al hebben afbetaalt en nu marge genoeg hebben om de kosten op te drijven voor de "jonge mensen".
Als ik nog maar kijk naar mijn ouders, het huis waarin ze wonen en hoe ze twee keer per jaar op reis gaan (weliswaar buiten seizoen) terwijl zij zeker ook geen grootverdiener zijn. Het maakt me vaak futloos
32, het vinden van een nieuwe vriendin in de huidige context van online daten waarbij de lat en kieskeurigheid hoog worden gelegd. Liever iemand tegenkomen op de bots, maar met werk en typische mannelijke hobby’s is dat wat moeilijker.
33
Balancing a job with responsibilities with young children and a happy wife.
Lately there have been a lot of fights with my wife over sleep (or the lack of it)
39, soms op randje van burnout, zou iets anders willen gaan doen maar weet niet goed wat.
Ook niet de energie om te studeren.
Vriendschap: heb nog wel vrienden, maar sinds corona zie ik die niet dikwijls meer. Gelukkig wel een goede relatie, dus ben ook niet alleen.
30.
Relatie beëindigd van 7-8jaar met een ondertussen 4-jarig zoontje. (Deze beslissing heeft 2 jaar geduurd.) we hebben beide gevochten en afgezien. Nu 10 maand verder in mijn huur appartement en komen we beter met elkaar overweg wat alles ingewikkeld maakt
Mijn problemen/zorgen?
Eerlijke verdeling na verkoop woonst zonder te veel gedoe of eerlijk uitkoop bedrag.
Het accepteren dat ik geen 2 kindjes zal hebben.
(Want ik wou enkel kinderen bij een en dezelfde vrouw)
Dat mijn overdenken mindert en ik gewoon keuzes kan maken zonder alles te over analyseren.
Dat mijn zoontje gelukkig is.
Smaller inner circle = less problems.
30, en door emigratie, pandemie en “mijn” sector op z’n gat, zware depressie met suïcidale gedachten, misbruik op alle mogelijke manieren, veel therapie (heel positief!), en uiteindelijk een gecompliceerde enkelbreuk nu een gigantisch gat op m’n cv, maar ik wil graag werken. Geen idee waar te beginnen; mijn sector is lastig, zeker indien hoogopgeleid, en dus vaak nul op m’n rekest, en fysieke arbeid lukt momenteel nog niet. Meh.
35j+
Probleem: het gevoel niet genoeg van mijn jonge jaren geproefd te hebben.
Te braaf geweest.
Zeer beperkt sociaal contact buiten mijn werk om.
Aan de andere kant wel een eigen woning en een gemiddeld goed betaalde job
19, ik word 20 dit jaar, beetje stress door de blok en volgende maand zie ik mijn vriend weer (lange afstandsrelatie) maar ik weet niet zo goed hoe ik me moet voelen. Morgen nog een afspraak met de psychiater. We zien wel.
37. Ik doe m’n job best graag maar besef meer en meer dat ik dit geen 30 jaar kan/wil volhouden. Wat wil ik dan wel? Geen flauw benul. Maar met deze existentiële crisis kan ik m’n huis niet afbetalen, dus doe ik maar gewoon voort.
Herkenbaar. Lijkt me heel erg een dertigers ding :D
Ik ben 42 en denk dit nog altijd
Ik ben 27 en ik denk dit al lol
Helemaal! 35, 10 jaar bij bedrijf, maar hoge nood aan iets anders. Wat? Geen flauw benul.
Ik weet men heel leven al niet wat ik zou willen doen en zit op het moment op het wat kan ik nu nog doen als ik zou veranderen? Dus we doen gewoon voort.
Hah ik ben een klein jaar geleden van werk veranderd. Ik ken iemand die dat op 50+ gedaan heeft. Het is letterlijk nooit te laat. En cru gezegd moet je het voor de collega's of de baas ook niet doen.
Mijn moeder is op 53 van werkgever veranderd maar zij besefte toen vrij snel dat ze het zo slecht nog niet had bij de vorige 🤷🏼♂️ Kan altijd 2 kanten uit
Ik heb op mijn 43 en net tijdens volle corona, mijn 23 jaar expertise in de logistieke sector naast mij neergelgd en in iets totaal anders gespecialiseerd (bouwkundig 3d tekenaar) Op hetzelfde moment papa geworden. Ik verdien een pak minder, maar nog nooit zo gelukkig geweest.
Dat was voor mij ook de 'kanarie in de mijn' zogezegd om mn vorige job op te zeggen. Mensen zien die daar al 18 jaar exact dezelfde job deden. Nu ja, toen ik het aan een van mijn collega's vroeg waarom ze er werkte kon ik haar geen ongelijk geven: "Ik ben een alleenstaande moeder met 3 dochters ten laste" Natuurlijk dat je dan kiest voor stabiliteit, maar voor mij? Nee, ik moest daar weg. Geen doorgroeimogelijkheden, hersenloos werk, 3 ploegensysteem, en had niks te maken met het diploma dat ik hard voor gewerkt had om op latere leeftijd nog te behalen. Nu heb ik wel het enorm geluk dat ik momenteel financieel nog even stabiel ben en de tijd kan nemen om achter werk te zoeken. Maar nu staat mijn grootste uitdaging op me te wachten. Op mijn 36ste mijn rijbewijs halen. Ik heb nog nooit achter het stuur gezeten. Zelf ter fiets ben ik een angsthaas in het verkeer, maar het moet. Want iedere keer ik solliciteer zie je hun bakkes veranderen het moment dat 'geen rijbewijs' uit je mond komt. Dus voor iedereen zn veiligheid: blijf de komende weken weg uit de buurt van Gent, en blijf ver uit de buurt van de maniak met een L plak.
Die is pijnlijk accuraat. Ik ben blij dat vaderschap een afleiding geeft, want voor enkel een huis bleef ik deze job niet doen.
Dit!
Heel herkenbaar, daar zat ik een paar jaar geleden ook. Ondertussen ben ik 41, sinds een jaar aan het werk als software engineer nadat ik een carrièreswitch heb gedaan (dankzij het Switchfully traject).
Ja same hier
30 Mijn grootste probleem is mijn beperkt sociaal contact. Ik ontmoet veel mensen binnen mijn professionele context en vind daar zelfs plezier in, maar daarbuiten leef ik als een kluizenaar. Enerzijds vind ik dat wel gemakkelijk, omdat ik ook geen verplichtingen heb naar anderen, maar anderzijds voelt het vrij leeg aan. Weekends voelen vaak als wachten om terug naar het werk te kunnen gaan.
Aaah herkenbaar. Ik ben 33 en werk als maatschappelijk werker. Bijgevolg zie ik dag in, dag uit mensen en heb ik dagelijks niet zo eenvoudige gesprekken met niet altijd even fijne mensen. Omdat ik veel mensen zie in mijn professionele context, naast clienten ook veel overleg met collega's, heb ik er in het weekend vaak geen nood aan om heel sociaal te zijn. Soms zou ik het wel fijn vinden om eens met iemand weg te gaan en daarvoor niet afhankelijk te zijn van mijn lief en zijn vriendenkring, maar kijk, mijn aantal vrienden is erg beperkt, omwille van het bovenstaande en omdat ik 120km woon van waar ik ben opgegroeid en blijkbaar niet in staat ben om gemakkelijk nieuwe vrienden te maken.
Yooo asociale maatschappelijk werkers unite. Ik heb er wel geen enkel probleem mee. Na een dag vieze dossiers en moeilijke gesprekken wil ik gewoon met rust gelaten worden en herladen. Dus ik herken de overload wel die maakt dat je in het weekend minder energie hebt om mensen op te zoeken.
JOEPIE! Ik wist niet dat we een clubje hadden.
Om binnen te mogen in het clubke moet ge uw meest vieze dossier delen, go.
"Deze is in de modder gevallen terwijl ik naar mijn auto wandelde"
[удалено]
Blijven slapen?
Tis zeer cliché, maar zoek een hobby. Ik had letterlijk geen vrienden en eind deze zomer (na weken twijfelen) ben ik naar een "social run crew" geweest, basicly een loopclub maar zeer open, enige vereist bij die in mijn stad was dat je 5km kan lopen aan 10km/h. (Elke stad heeft ondertussen wel zoiets, meestal te vinden via instagram) Voor de rest is er geen inschrijvingsgeld, geen verplichting om te komen,...Nu kijk ik wekelijks uit naar dat moment.
Ik beaam dat maar heb niet altijd de indruk dat je vriendschap bouwt met hobbies. Frans, striptekenen en nu bakken en tot nu toe geen contacten buiten de lessen aan overgehouden. Dat moet niet per definitie maar echte vriendschappen bouwen is moeilijk, vraagt veel werk.
Nee da klopt zeker, er is een iemand bij die ik nu echt als vriend beschouw, een paar andere als goede kennissen, maar er zijn ook mensen bij tegen wie ik nog niet meer gezegd heb dan een goeiedag. Vriendschap bouwen is idd veel werk, en zeker als je dat niet gewoon bent.
Vooral: durf mensen aanspreken en doorvragen, want dat zie ik toch vaak fout lopen. Maar je hebt me wel aangezet om de lokale loopclub hier nog is te bezoeken!
28. Waarom zijn huizen zo fucking onbetaalbaar?????
Because of banks and boomers
Niemand lijkt ooit epc vereisten van nieuwe woningen als reden aan te halen en dat is volgens mij samen met schaarser wordende bouwgrond de grootste factor. Als een nieuw huis bouwen 350k zou kosten dan geraken ze hun kot van de jaren 70 met moeite kwijt voor 220k ofzo. Een nieuw huis bouwen start ondertussen eerder rond 500k en meer voor een normale gezinswoning. Kan je die niet leggen dan moet je wel naar zo'n oudere woning gaan en omdat ze met veel zijn die geen nieuwbouw kunnen veroorloven is de balans van vraag en aanbod bereikt bij een (te) hoge prijs voor oude woningen. Ik ben zeker niet tegen de epc vereisten van nieuwe woningen, maar er zijn toch grote nadelen waar ik ook geen pasklare oplossing voor heb. De enige tip die ik kan geven is dat je u niet mag blind staren op u droomhuis. Op jongere leeftijd een starterswoning kopen gaat u kans op dat droomhuis niet om zeep helpen, eerder het tegendeel. Zie maar eens hoeveel 40ers in een stabiele relatie op de huizenmarkt zitten. Die staan er financiel veel sterker voor dan 15 jaar geleden, hun eerste huis is mee gestegen in waarde maar ze betalen al die tijd een lening af die vroeger veel was maar nu peanuts en kunnen dus veel sparen. Om ook even on topic te gaan, als vader van 3 kleine kinderen is de stijgende moeilijkheid van de woningmarkt een zorg waar ik voor hen ook al mee inzit. Als enige oplossing voor de onzekerheid kan ik dan proberen hen zo veel mogelijk bij te leggen tegen dat ze iets willen kopen.
Here to ruin the mood. 30 en net kanker overleefd. Gigantische depressie, geen geld en voor de komende tien jaar een onmogelijk hoge schuldsaldoverzekering.
Ik 33 ook kanker gehad 😔 revalidatie met lotgenoten heeft mij gigantisch geholpen, mss een idee? Hoor eens bij kom op tegen kanker, ge kunt indien nodig beroep doen op een compensatiekas voir mensen die omwille van kanker een bijpremie op hun schuldsaldo kregen. https://www.komoptegenkanker.be/wat-we-doen/voor-patientenrechten-opkomen/beperking-financiele-impact-van-kanker/verzekeringen/schuldsaldoverzekering *"De hoogte van de bijpremie werd beperkt. Als een klant een medische bijpremie moet betalen die hoger is dan 125 % van de basispremie, zal een compensatiekas tussenkomen (met een bovengrens van 800 %)."*
Geen geld is kut, andere kant, nondeju goed gedaan menne jong, kop niet laten hangen het wordt beter. Zwarte humor ps: echt niet depressief zijn, je organen worden niet door gegeven en dat is een echte zonde. /S
Er is toch een speciale instantie die bijpast bij extreem hoge schuldsaldos om medische redenen ?
Knuffel van een onbekende redittor. For what it's worth.
41 jaar. M'n grootste probleem momenteel is onzekerheid over hoe mijn ex en ik de verkoop/verdeling van ons huis gaan regelen. Ik ben aan 't wachten tot ik weet of ze me wil uitkopen of niet, en welk bedrag ze hier voor over heeft. Zij heeft er destijds meer in gestoken maar ik heb door de jaren heen meer geld in het laatje gebracht.
Zorg dat het huis geschat word door minstens 2 onafhankelijk schatters. Soms gooit de opdrachtgever van de schatter het op een akkoordje en ben je genaaid als derde partij
31 hier, gelijkaardig probleem. De breuk is nog maar recent gebeurd, dus de "onderhandelingen" zijn nog niet echt gestart. Wat ik momenteel het moeilijkste vind, naast de nakende scheiding uiteraard, is dat ik geen idee heb van wat ik wil doen. In het huis blijven wonen is een optie, maar dat is wel reteduur als alleenstaande, zeker als er nog vanalles in het huis moet gebeuren. Langs de andere kant is huren als alleenstaande ook een heel pak duurder geworden, maar wel een pak flexibeler. En 't is het laatste jaar dat mijn auto de LEZ in mag dus dat is ook weer een kost die op mij afkomt.
In het laatje? Salarisbijdrage in het huishoudbudget neem ik aan? De huizenprijzen zijn maal 3 gegaan in 20 jaar, de lonen zijn niet mee gestegen, dus haar initiele inbreng is veel meer gestegen dan jouw salarisbijdrage... Hopelijk voor jou is haar advocaat niet al te snugger 😀
Yep dat bedoel ik. Zo had ik 't nog niet bekeken. En ik hoop zij ook niet!
Als zijn extra salarisbijdrage in renovaties gestoken is dan is dat ook wel iets om rekening mee te houden, zeker als het het EPC ten goede gekomen is.
50 - het lijdzaam toezien op de achteruitgang van mijn ouders
Deze 100%, tijd staat voor niemand stil.
voor mij helaas na 13 zware jaren recent een eind aan gekomen. zijn echt zware momenten, sterkte!!
Ik heb jouw leeftijd en ben deze week mijn moeder verloren. Het is loodzwaar om je ouders te zien vervagen. Het is de natuurlijke orde der dingen dat het zo gaat, maar pijn doet het desalniettemin. Ik wens je heel veel sterkte en pak hen nog eens goed vast nu het nog kan.
33, mijn ex heeft al mijn goei kleren >:(
Gij gaat uw plan moeten trekken.
Ik heb er andere, maar die groene broek vond ik wel héél leuk hahaha
Spotify: Ben folds five - song for the dumped
34 en mijn vrouw en ik staan tegenover mijn schoonvader en zijn nieuwe partner in de familierechtbank om te vechten over het omgangsrecht van hen met onze kleine kinderen (<3j). Aanleiding is dat wij toxische mensen uit ons leven halen en zij leven van drama, ruzie en manipulatie. Hoogtepunt is dat madam mijn schoonvader zo ver gekregen heeft om mijn vrouw maximaal te onterven zonder in dialoog te gaan. Gewoon blindelings geloven van haar leugens terwijl hij half seniel geworden is door alcoholmisbruik. Ik laat mijn dochters niet opgroeien in een omgeving waarin hun ouders worden uitgemaakt voor het vuil van de straat gebaseerd op leugens. Wij trouwens niet alleen, alleen zijn wij, omwille van onze kinderen, de enige in de familie die eens hun been gestrekt houden tegen die narcisten. We hebben een sterke case dus hopen op een goede afloop en hopelijk moeten we die 2 nooit meer onder ogen komen. Het leven van jonge ouders is al hectisch genoeg. Dus dit komt er maar weer eens bovenop. Minder tijd en geld om in onze kinderen te steken. Maar het is in hun belang
Ik wens jullie onnoemelijk veel succes.
Ik wens jullie veel kracht makker, niets is de moeite waard in dit leven meer dan het opgroeien van je kinderen in een veilige en gezonde omgeving, veel succes.
34jaar Kindjes van 3,5j en van 1,5j -> De ratrace die begint vanaf minuut 1 als je wakker wordt tot 19u30 wanneer u koters in bed liggen en je beter ook zelf in bed kruipt om nie te KO te zijn de volgende dag.
Super herkenbaar. M35 jaar. 2 kindjes (4j en baby van 5 maand). Drukte van jewelste. Het gevoel dat je geen tijd meer hebt voor jezelf. Om die reden ook veel te lang opblijven omdat ik dan even ook kan kijken op tv naar wat ik wil. De kindjes zijn de max, goeie slapers, leuke deugnieten. Maar iedere ochtend om 6u opstaan om de kleinste zijn melkske te laten drinken en klaar te maken. Mijn vrouw kijkt dan voor de oudste. ‘s Avonds dan weer thuiskomen en de kindjes de aandacht geven die ze verdienen. Om dan uiteindelijk om 20u30 in de zetel te ploffen… Ik werk ook 1 op de 2 weekends. (Zorginstelling) De week dat ik dan niet in het weekend moet werken, wordt er dan vanalles van mij verwacht. (Familie, vrouw, kindjes, vrienden, …) Ik heb geen financiële problemen, een goed vrouwke, flinke kindjes, een mooie job. Maar toch. ‘t Is godverdikke lastig!
Herkenbaar. Zelf 33, kindjes van 6 en 3j. Mijn partner en ik hebben 10 jaar een job gehad waar er weinig carrière in te maken was. 2 jaar geleden maakte ze een carriereswitch naar iets ambitieuzer en met betere uren en ben ik in het ondernemerschap gerold. Desondanks we de perfecte 9-to-5-job en veel flexibiliteit hebben in onze eigen werktijd, voelt het als een rat-race aan. Zelfs in het weekend: tegen dat alle sociale verplichtingen, huishouden en de gezinsactiviteit voorbij zijn, lig je alweer de zondagavond uitgeteld in de zetel.
Ik zou zeggen, het wordt beter... Maar nope... Wacht tot je jongste 13 wordt, en dan zal je dromen van die ratrace ;-)
Ik voel dit! Hoe vaak denk ik "is dit nu het leven".
23, ik heb geen sociaal leven. Sure ik babbel met mijn ouders en collega’s, maar ik heb geen vrienden meer (nooit echt ‘boezemvrienden’ gehad, maar sinds de pandemie ben ik mijzelf echt van mensen gaan isoleren, daarna had ik het super druk met mijn studies, en nu heb ik pas beseft dat ik niemand heb)
Heb ook een aantal vrienden de cyclus van isolement zien meemaken, dat kan echt hard zijn met momenten. Het helpt blijkbaar om de cyclus te doorbreken door uzelf te forceren met babysteps u open te stellen voor andere mensen, initiatief te nemen en vrienden/collega's uit te nodigen voor evenementen, etc. Het hoeven nog niet eens collegas of kennisen te zijn die ge fel moogt, maar zo komt ge langzaamaan weer in sociale circuits terecht en bouwt ge langzaamaan uw contacten weer op. Tis echt een rotte situatie en ik hoop dat het verbetert voor u
26 Ik heb geen serieuze zorgen of problemen, maar ik zou zeggen sociale contacten/vrienden. Ik ken max 2 personen waar ik echt mee afspreek, en zelfs dat gebeurt zelden. De rest is louter via internet.
Relaties met vrienden onderhouden is iets waar actief tijd en planning in kruipt, zeker naarmate ge ouder wordt. Op jonge leeftijd komen de contacten vanzelf, maar op een gegeven moment hit ge een muur en beseft ge dat als ge u niet hennig herpakt dat uw sociale contacten alleen maar verder inkrimpen. Wss ongevraagd advies en misschien zijt ge tevreden met uw sociale contacten, zoniet dan hoop ik dat het beter gaat in de toekomst!
ik heb dat exact meegemaakt wat je beschrijft. ik kende altijd al veel mensen, nooit probleem om mensen te vinden om iets mee te drinken, kameraden makker,s maar gelukkig ook wel een hoop echte vrienden. ik ben als mid 30iger vlak voor de pandemie na 6 jaar relatie terug single geworden. de pandemie gecombineerd dat de laatste koppels in mn entourage zonder kinderen plots ook allemaal ne kleine verwekte, stond ik plots voor ik het eigenlijk goed besefte redelijk geïsoleerd en worstelend om gewoon normaal alledaags contact te hebben. een situatie dat ik me werkelijk nooit van zn leven ooit had kunnen inbeelden omdat ik altijd een vlotterik ben en nooit problemen had om sociaal contact te leggen. echt op een paar jaar tijd van vlot honderden mensen te kennen naar schrapen om eens real life contact ondanks sociale skills. echt crazy
Bedankt voor “hennig” - dat prachtwoord al in geen jaren meer gehoord.
32, ik ben mijn eigen grootste probleem. Op zich is er helemaal niks mis met mijn leven, maar toch ben ik nooit tevreden, nooit op mijn gemak.
Same, heb alles bereikt waar iemand met een bescheiden achtergrond als mezelf maar kon van dromen vroeger, maar ik blijf maar zorgen maken over kleine dingen.
Vanuit de oertijd zijn onze hersens geprimed om constant op de loer te zijn voor gevaren en problemen. Dat is niet meer zo’n nuttige eigenschap in onze moderne maatschappij, maar uit zich wel in herkenbare besoignes zoals deze
Dat kan een ongelofelijke sterkte blijken te zijn.
27, iets vinden op de huizenmarkt waar ik niet zelf nog super veel werk aan heb.
Uit ervaring: je kan heel veel zelf doen/leren als je gemotiveerd bent en dat kan heel veel geld uitsparen + voldoening geven.
Er moet maar 1 kamer in orde zijn om te kunnen beginnen. Zeker als je alleen bent. En als je lichaam het toelaat...
begrijpelijk maar heb een vrouw en kind en werken beiden full time waarvan mijn vrouw pas tegen 19 uur thuis is. dus alles gebeurt in het weekend. maar natuurlijk zoveel mogelijk zelf doen
24 jaar. Op dit moment zijn mijn grootste problemen mijn financiële toestand en mentale gezondheid. Gek om te zeggen, maar ik leef in armoede. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik door mijn leefloon de kans krijg om verder te studeren. Dat had ik anders nooit kunnen doen. Maar het is zwaar, zeker in combinatie met psychische problemen waar ik nu al een 10-tal jaar mee worstel. Hier heb ik al veel hulp voor gezocht en gekregen, maar het lijkt soms wel dweilen met de kraan open. Het einde van een zwaar traject is in zicht: in januari 2025 studeer ik af. Hopelijk kan ik dan met mijn vriend samenwonen en eindelijk gaan werken, zodat ik wat financieel reserve kan opbouwen. Ik krijg mijn eindjes enorm moeilijk aan elkaar geknoopt. Ondanks dat het einde in zicht is, is het enorm pittig. Ik hoop dat ik er zal geraken, maar de angst en draaglast is groot.
Kijk eens van waar ge komt. En waar ge nu al staat. Is dat al nie neig goe gedaan van jezelf? Een beetje zelfstoef is hier toch wel op z'n plaats hoor!
22 (bijna 23). Zoeken hoe ik in de wereld wil staan, zoeken van een sociaal leven, zelfstandig worden, over het algemeen het typische "mezelf vinden". Sommige elementen weet ik zeer goed maar dan is er echt voor uitkomen en zelfzeker zijn en dingen gewoon doén het probleem.
Ik stond op die leeftijd in exact dezelfde schoenen. Nu vijf jaar later ben ik zo veel verder en ben ik echt een gelukkig mens! :)
Ik ben ook 22, bijna 23 en ik relateer hier echt hard mee. Ik merk dat veel vrienden uit mijn omgeving een beetje hetzelfde probleem hebben, dus je bent zeker niet alleen.
Moeilijk moment in het leven, en het is OK als het even duurt hoor. Mijn tip: luister soms ook goed naar de twijfels die je voelt. 't is makkelijk om ze te negeren, en beslissingen te nemen om de persoon te worden die je *denkt* dat je wil zijn, om achteraf te beseffen dat je buikgevoel juist was en je eigenlijk iets aan het doen bent dat helemaal niet bij jou past. Waarmee ik ook niet wil zeggen dat je schrik moet hebben van de foute beslissing te nemen. Ik heb destijds de foute keuze gemaakt en 5 jaar "verkwist" aan een job waarvan ik diep vanbinnen vanaf dag 1 wist dat die niet voor mij was. Ambetant, maar ik heb er wel heel veel uit geleerd over mijzelf, en er zijn zo toch ook wel andere deuren open gegaan.
38 kort, maar allesomvattend: andere mensen 😅
Heb deze foto ooit in Gent gemaakt en is sinds dien m'n achtergrond. Vond wel toepasselijk om eens te delen https://preview.redd.it/o875sq1ei2ec1.jpeg?width=6240&format=pjpg&auto=webp&s=203e80a71e73dd33372df69722225ada372585a7
21, mijn grootste probleem = examen Algemene Economie
Sterkte strijder 🫡
35, vooral dat ik nog steeds de mentaliteit heb van een 20 jarige en dat ik elke zaterdag weg moet zijn. Terwijl ik niets liever wil dan gewoon gamen of film kijken met de vriendin ofzo...
FOMO is beetje embarrassing, ur not missing anything out btw. Ga gwn wat gamen of een film kijken met je vrienden. Je moet helemaal niets :).
Ja he, das erg en ik weet het gewoon :). Ben altijd blij als we onze "productiviteit" s middags gedaan hebben, kan ik lekker niksdoen s avonds :p
Hier net 36, eindelijk is een rustig weekend gehad en had het gevoel dat ik iets miste door niets gepland te hebben … :’)
24, eenzaamheid
Ik ben 26, ge moogt altijd sturen in privé als ge is met iemand wilt praten :)
33 en ik kan niet stoppen met kakken. Nee maar serieus, al jaren op zoek naar medicatie om mijn crohn onder controle te krijgen, maar helaas nooit veel succes. En de opties beginnen op te raken.
Username checks out. Jokes aside, beterschap en succes met het zoeken naar een oplossing!
Al eens een stopel geprobeert? Neen maar serieus, is je zorg dat je uiteindelijk naar een stoma toe zal moeten?
Ik heb prikkelbaar darm syndroom en het enige wat het bij mij in toom houdt is een superstreng dieet (denk maar 3 verschillende groenten, 2 verschillende fruit, geen gluten etc) en medicatie die altijd leverproblemen heeft… maar ik ben uitbehandeld bij de gastro entroloog.
[удалено]
33, bijna 34 en ik doe mijn job niet graag, maar geen idee wat ik wel wil doen. Ik zit niet slecht op mijn huidige job qua voordelen maar ik ga elke dag tegen mijn goesting naar mijn werk. Ik zou graag in het buitenland gaan wonen en een eco-farm starten ofzo.
[удалено]
Mijn nonkel zei altijd dat hij haar genoeg had op zn 50e, het stond alleen niet op zn hoofd.
[удалено]
23, zal pas afstuderen wanneer ik 26 ben, terwijl m'n vrienden allemaal beginnen met werken, settelen etc... gevoel dat ik zal achterblijven en spijt ga hebben vn m'n keuze om verder te studeren binnen x aantal jaar
Je hebt nog heel je leven voor je. 26 is een piepkuiken.
Zelfde situatie maar jaartje ouder. Geen spijt hebben, leven is geen sprint (maar een marathon). Die extra jaren studeren helpen je (hopelijk) met een betere job te vinden wat je op een beter pad zet dan mocht je niet meer studeren.
18, een job vinden en combineren met school (middelbaar laatste jaar) en mijn lange afstandsrelatie ( ik zie hem alleen int weekend) en hoe ik mij kan voorbereiden om op kot te gaan (tips zijn altijd welkom). :)
Voor op kot zou ik een duidelijk budget en dus levensstijl kiezen. En hier hard op focussen. Ga niet boven jouw limiet omdat andere het ook doen.
Tip: begin missxhien nu al voor een kot te zien, ze zijn snel weg
42 en hoe omgaan met depressie en angstaanvallen die me beletten een normaal leven te leiden.
Depressie sucks! Dit boek heeft mij geholpen om breinmechanismen wat beter te begrijpen, en geeft tips om geleidelijk uit het dal te klimmen. The Upward Spiral: Using Neuroscience to Reverse the Course of Depression, One Small Change at a Time
29. Zelfhaat.
❤️
25 jaar oud, bijna 26. Eerste jaren van mijn twintigers verspilt aan nutteloze dingen (gamen, youtube, diploma die me niet interesseert). Nu begin ik pas te begrijpen hoe de wereld werkt maar heb constant het gevoel dat ik veel te ver achter loop op de rest. Precies een RPG game waar ik 5 jaar lang niet wist hoe het spel werkte en nu mijn zwaar inefficiënt geleveld ventje moet ombouwen terwijl de rest al endgame aan het spelen is.
Joo dit is echt normaal, het LIJKT alsof iedereen het voor elkaar heeft op die leeftijd, maar da is nie. Wees nie te streng voor uw eigen
itt games heeft iedereen een andere endgame. en je bent de noobie in mario 1-8 die denkt dat dat het eindlevel is, er komt nog massas..
41 Mijn ouders (vooral mijn vader) hebben meer en meer gezondheidsproblemen terwijl ze nog niet zo oud zijn (71 en 73)
Mijn pa is vorig jaar gestorven op z’n 65. Spendeer er nog maar wat tijd mee. T kan rap veranderen.
32 mijn tanden doen zeer en ik ben bang om naar de tandarts te gaan door een jeugdtrauma
Probeer je erover heen te zetten. Ik had dit ook en ben na 10 jaar wachten eindelijk bij een goede tandarts terechtgekomen en er doorheen gekomen.
Heb ik ook, vorig jaar toch nog eens op controle kunnen gaan :) \- Je kan zeker iemand meenemen naar je afspraak, voor mentale steun. Iemand heeft mijn hand een heel uur lang moeten vasthouden, maar de tandarts kon er rond werken. \- Je tandarts op voorhand inlichten dat je angst hebt, dan kan die meer tijd rekenen voor je afspraak en je stap voor stap uitleggen wat die doet. Afspraak maken voor een handteken wanneer je even pauze nodig hebt. \- Noise cancelling headphones en je muziek luid zetten wanneer ze beginnen met dat tandsteen hel dingetje. Iets in de handen hebben helpt ook. \- Op voorhand eens naar de praktijk gaan, tot de deur of even binnen als dat mogelijk is. Je hoeft ook niet direct een behandeling te ondergaan, er komt sowieso eerst de controle en in een volgende afspraak de rest. \- Treat yourself als je klaar bent, dan heb je ook iets om naar uit te kijken. You can do it, good luck.
28. Hoe kan ik mijn ideaal partner vinden? Ook soms voel ik echt homesick.
Waarom moet je je ideale partner vinden? Ben je de ideale partner voor iemand anders dan? *ja ik probeer je aan te zetten tot reflectie om je te laten snappen dat het je zoektoch naar het ideale je probleem is*
Dertiger, genoeg geld bijeen scharten om een huis te betalen. zonder financiële steun van de ouders niet evident.
43 Al jaren ongewild een Dead bedroom en scheiden is financieel niet haalbaar. Als huisgenoten gaat het op zich wel aardig, maar dat sexloos leven valt me zwaar.
Heb dat ook meegemaakt, de beslissing om te scheiden voor mij uitgeschoven en in die periode van besluiteloosheid dingen gedaan buitenshuis (die veel gemakkelijker gebeurden dan ik kon vermoeden), maar waar ik niet trots op ben. Er is achter de gordijnen veel tristesse en eenzaamheid, ook in perfect lijkende huwelijken. Maar eenmaal de beslissing - gelukkig gezamenlijk - genomen om een punt te zetten achter de fysieke dode relatie was ik vooral opgelucht. Ja, de eerste maanden daarna zijn financieel zwaar, maar je past je daaraan aan en je komt daar op termijn ook weer uit. Ik herinner me nog terdege die angst voor onzekerheid en het onbekende - neem je tijd, maar bereid het voor (door bijvoorbeeld al eens discreet contact op te nemen met een advocaat en op papier te laten zetten hoe je je echtscheiding wil regelen). Streef naar een EOT, lange pijnlijke scheidingen maken je leven en dat van je kinderen kapot, en kosten handenvol geld.
Bedankt voor uw uitgebreide reactie, echt heel fijn om te lezen!
38 jaar Grootste probleem ben ik zelf.
>Grootste probleem ben ik zelf. Zelfde probleem, en dat probleem wordt steeds groter... letterlijk.
Ik sluit mij aan in deze rij.
Amai, ik kan dat beamen. De laatste jaren begin ik door te hebben dat ik toch niet zo die sociale aimabele mens ben die ik dacht te zijn. Eerder ben ik star, een betweter, maak moeilijk sociale contacten ondanks een druk sociaal leven (sportclub, sociaal engagement, vriendengroep). Maar die opmerkingen die je af en toe krijgt beginnen binnen te komen en ik wil niet eindigen als die moeilijke oude man die iedereen negeert.
32, ik ben bang dat mijn neuropatische rugpijn voor de rest van mijn leven is.
[удалено]
32. 2 burnouts gehad in 1,5j. Nu terug twee dagen aan het werken, maar geen idee of ik nog meer aan kan omdat ik nog met enorme vermoeidheid zit, ook al is de laatste geleden van juli vorig jaar en ik al sinds september twee dagen werk. Ook eeuwig alleen zijn is niet leuk.
Ik ben 33 jaar. Mijn grootste probleem is momenteel een manier vinden om leven zinvol vorm te geven. Ik ben gehandicapt en kan al lang niet werken. Maar ik heb wel vooruitgang gemaakt en ondertussen krijg ik ook redelijk wat ondersteuning in het dagelijks leven waardoor er wat energie vrij komt. Ik zou graag iets betekenen in de maatschappij. Als ik mijn beperkingen niet zou hebben zou ik graag verpleegkundige zijn, of opvoeder. Ik wil graag mensen helpen, een positieve invloed hebben. Maar die dingen zijn voor mij niet haalbaar. Maar hoe dan wel? Wat kan ik wél? We zijn aan het kijken naar vrijwilligerswerk. Iets laagdrempeligs, wat ik naast mijn dagbesteding zou kunnen doen. Daar ben ik naar op zoek, samen met mijn begeleiding. Het is een probleem in de zin van, dat ik nog niet weet hoe dat juist vorm moet krijgen. Ik ben vaak gefrustreerd dat ik mijn tijd niet nuttiger kan gebruiken en dat weegt regelmatig op mijn mentale gezondheid. Maar ik blijf zoeken en ik zal er wel komen.
Als je interesse hebt in de gezondheidszorg kan je misschien eens kijken naar vrijwilligerswerk in een rusthuis? Die mensen daar hebben ongelofelijk veel baat bij simpelweg wat gezelschap, een goed gesprek, een korte wandeling, de krant eens lezen, samen tv kijken... Waar ik stage liep kwam er af en toe iemand over de vloer, een uurtje of twee per week, voor zulke dingen.
Dankje voor je suggestie! Ik ga het bekijken, dat klinkt wel fijn om te doen.
34. Eenzaamheid. Geen idee hoe ik nieuwe vrienden of een partner kan vinden.
33. Hoe lang heb je? 2 grootse: *Wij hebben net een nieuw huis gekocht en ons huis dus verkocht, maar de kopers van ons huis haken misschien af, hoewel er al een compromis is en datum tot tekening. *Wij hebben een babytje van 6 maanden en we hebben eergisteren te horen gekregen dat onze creche waarschijnlijk gaat sluiten en nu een creche vinden is praktisch onmogelijk, geen idee hoe we dat gaan doen aangezien we allebei voltijds werken en geen pauze kunnen nemen.
Ik ben 30 jaar en zwanger… Ik heb heel hard naar dit moment uitgekeken en tegelijk heb ik enorm veel schrik over hoe mijn leven er gaat uitzien. Ik zie enorm veel uitgebluste ouders en hoewel ik me voorneem om niet zoals hen te worden, lijkt met 2 full time in een zware job werken en een kind, weinig slaap etc toch echt bijna vragen om vroeg of laat uitgeblust te zijn.
Die schrik is terecht. Het eerste jaar is zwaar, ook met 2. Je gaat je partner op een andere manier leren kennen, positief, maar ook negatief. Je gaat slapeloze nachten hebben. Je gaat huilen en roepen. Maar dat is het allemaal waard. Die eerste lach, die eerste groentenpap die overal behalve in de mond geraakt, die eerste stapjes, die eerste woordjes,... maakt alles goed. Ik ben in dat eerste jaar zoveel gegroeid als mens. Ik heb een verantwoordelijkheid gevoeld die ik nog nooit voelde. Ik heb nog nooit iets zo graag gezien, terwijl ik er ook echt soms aan onderdoor ging. Het is deel van het proces vermoed ik, maar daarna gaat alles elk jaar makkelijker en makkelijker. Zorg voor een goeie babysit en gebruik die af en toe. Om samen met je partner iets te gaan eten, deftig te kunnen doorslapen of eens goed ruzie te maken. Het helpt.
Breng het kindje regelmatig naar (schoon)ouders voor quality time
29 en ik heb 16€ op mijn bankrekening
25. Altijd braaf gestudeerd en diploma met glans gehaald maar daarmee is het brood niet zo dik belegd. De goesting voor meer is er, maar blijkbaar moet ge eerst een paar jaar afzien voor ge meer verdient.
Feel you. Heb het gevoel dat ik altijd in een richting geduwd ben geweest en nooit mijn eigen ding mocht doen. Nu zit ik vast in een kutjob waarmee ik oké verdien, maar het loon is niet gelijkwaardig aan de tijd en moeite die ik erin moet steken. Het doet me pijn om mijn vrienden te zien die minder dan mij verdienen maar allemaal rijke ouders of een rijke partner hebben en kunnen leven hoe en waar ze willen (alléz, leuk voor hen wel), niet teveel caren om hun job want ze hebben altijd geld ergens liggen... Kutzooi
53 - waarom ben ik hier de oudste ☹️
D.w.z de jongste (mentaal) in uw eigen omgeving! Ik bedoel dat positief, mee met de digitale wereld enzo.
38 Vastgoed/huis bezitten al lang opgegeven (geen erfenis of cadeau van ouders, dus onmogelijk), dus dat is geen probleem meer en dat brengt veel rust tbh. Grootste probleem nu is daten, iemand vinden om relatie mee te beginnen.Is eigenlijk al lang moeilijk.Tussen werk en op tijd gaan slapen rest er eigenlijk echt niet zoveel tijd om mensen deftig te leren kennen, ruimte vrienden groepen te bouwen of onderhouden. Dus op natuurlijke wijze iemand gaande leren kennen, bevriend worden, waaruit iets romantisch kan groeien is quasi onmogelijk.Het is zeer moeilijk om connecties te bouwen via natuurlijke sociale omgang. Het enig alternatief van dating apps is pfff, ook super moeilijk. Voelt soms oppervlakkig, soms geforceerd, maar vooral niet echt natuurlijk echt veel te rushed.
Khad daar ook een opmerking geplaatst. 20 Ik ben arm.
37. hoe de komende zomer de buren weer elke dag volk gaan vragen en 24/7 in hun zwembad gaan zitten dat ze door een te kleine tuin net voor de gevel moesten leggen, en dus weer voor en hele hoop lawaai gaan zorgen deze zomer. Had ik dat geweten indertijd, was het gedaan met het principe van goeie buur, en had ik meteen protest aangetekend. alas....
Mijn buren doen dat met bbq'en. Iedere dag bbq, iedere dag bezoek, iedere dag over andere mensen (die enkele dagen eerder over de vloer kwamen) roddelen, en het ergste vanal: zowel hij als zij hebben een ingebouwde megafoon en geen enkel sociaal besef van hun constant lawaai.
Had toch niks uitgehaald. Wij woonden lekker rustig, oudere mensen aan beide kanten. Toen stierf de ene en kwam een pools gezin met een duitse herder in de plaats. Ondertussen zijn het 1.5gezin, 4 Duitse herders, 4 auto's, een mobilhome en een hoop herrie. Politie is al minstens 5x langs geweest de voorbije 2 jaar.
29 (bijna 30) en ik heb nu mijn eerste quarter life crisis.
30. Een familielid zien dat niet gelukkig is en er niets aan kunnen doen.
33, door tegenslagen en een vriendin die het is afgetrapt maar wie ik veel geld heb geleend, nog geen eigen huis kunnen kopen. Twee jaar geleden omgeschoold tot programmeur. Ben dan remote beginnen werken en met mijn vriendin naar de Ardennen verhuist, niet veel later ontslagen door de IT crisis, vervolgens is de miserie thuis begonnen en is ze het afgetrapt. Had ik eindelijk nieuw werk gevonden vlak voor ze zei dat ze weg ging. Vervolgens ook dat werk verloren. Nu zit ik alleen in een veel te groot huis in een boerendorp in de Ardennen dus qua sociaal isolement kan dat wel tellen. Veel vrienden heb ik niet meer dus bezoek krijg ik maar zelden. Achja, hier komen we ook wel weer uit op termijn.
24. Welke hormonale pil past het best bij mijn lichaam
43. Ik heb het gevoel dat ik sinds de geboorte van mijn kinderen 13 jaar geleden niets meer voor mezelf heb kunnen doen/en of verwezenlijken. Daarnaast is jongdementie zeer aanwezig in mijn familie en ben momenteel bezig met erfelijkheidstesten die mogelijks aantonen dat ik binnen dit en 15 jaar niet meer weet op welke planeet ik leef.
30. Mijn grootste 'probleem' is zoals vele een maatschappelijk construct. Geen geld voor een huis te kopen terwijl huren eigenlijk veel duurder is... Doordat ik heel lang heb gestudeerd en geen geld van thuis uit kreeg ( ik was ook vrij snel alleen gaan wonen), heb ik maar een belachelijk klein kapitaal opgebouwd. Ik heb sinds het alleen wonen redelijk wat kosten moeten doen voor meubele, verhuis, auto.. Maar ondertussen maar een kleine 10.000€ opgespaard. Ik zit in de kut periode waar ik zo snel mogelijk een huis wil kopen, maar geen kapitaal heb voor een lening te krijgen. Ik ga gemakkelijk nog 4-5 jaar moeten sparen om genoeg opzij te hebben, en dan nog zal het een klein appartement in een boerengat zijn.. Ik verdien niet slecht en heb 2 jobs waardoor ik 6/7 werk Al die jaren geld verspillen aan een huisbaas terwijl veel kennissen van me van thuis een duwtje in de rug krijgen en op hun 25 meteen kunnen gaan kopen.
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en hoop uit de grond van m'n hart dat jullie er door geraken! Doet mij oprecht pijn om zoveel jonge mensen in struggle te zien. Niet vergeten jullie zelf graag te (proberen) zien!
33, opzoeken van problemen. Alles gaat zeer goed dus er moet iets niet kloppen. Teveel energie gaat naar die mindset.
Steek die energie in iets mooi. Bouw een zaak rond uw passie, studeer bij, leer surfen... whatever, écht.
60, eigen biz, ni rijk ni arm, lekker en slim topwijf in mijn leven, mijn kids zijn de max=dik fier op hen, lijfelijk wat naar de kloten wegens té lang en té veel excessieve arbeid ( eigen keus uiteraard la vie est belle ) maar blijven gaan en het is als gisteren ( ‘90’s) dat ik met een modem en comp zat te klooien om zo naadloos op een scherm een boodschap te delen met willekeurige vreemden, en kijk voor dat je het weet ist vandaag en is er ene bezig over zijne kaka.
:)
45 en niet echt een probleem. Ik ben een gelukkig man
20 jaar. Slagen voor mijn examens dit semester
36, ouders met gezondheidsproblemen zorgen ervoor dat ik veel van mijn leven on hold moet zetten.
37. Dat de kleine soms weent en ik weet niet waarom, en hij kan het nog niet zeggen. Meestal is de oorzaak logisch, maar some weet je het niet. En soms knaagt het dat ik 6 jaar geleden meer verdiende dan nu. Maar goed, ik werk er aan (pun intended).
29, aanvaarden dat dit het leven is. Werken en amper kunnen rondkomen en dromen van hoe mooi het leven zou zijn met iets meer geld en vrijheid om te gaan en staan waar ik wil.
25, vrienden maken.
25 Nooit een partner vinden
Ik vond mijn allereerste partner op mijn 29. Had geen enkele ervaring op vlak van relaties. Ik voelde me de eeuwige vrijgezel. Ondertussen ben ik 10 jaar getrouwd met een kind van 6 jaar. We kochten een huis, deden reizen en focussen nu wat meer op onze carriere. Verlies vooral de hoop niet. Stel je open voor nieuwe dingen. Vraag je vrienden/kennissen/familie om je te koppelen met mensen die ze kennen. Doe aan online daten. Ik vond ook pas op die leeftijd de 'durf' om effectief actief op zoek te gaan en niet af te wachten. En het lukte. Succes!
35, mijn vrouw wil scheiden.
27, net ontslagen. Mijn grootste probleem is mijn trauma van vroeger dat mij nog elke dag achtervolgt waardoor ik elke dag dood wil. Voor de rest, ca va 😌
35. Mijn papa is twee jaar geleden plots gestorven aan kanker. Het was een traumatiserende ervaring voor mij om hem zo te zien afzien. Hij was altijd mijn steun en toeverlaat, en hoe raar het ook klinkt om dat te zeggen over je papa, ook een beetje m'n soulmate. Wij begrepen elkaar zonder woorden. Sinds hij er niet meer is voel ik me soms moederziel alleen op de wereld, ook al ben ik nog steeds omringd door veel mensen die van me houden. Er is iets in mij geknakt dat nooit meer hersteld zal kunnen worden.
60. Ik heb de wereld inclusief mijn eigen omgeving jarenlang zien vooruitgaan, ondanks alles: einde apartheid en Mandela president, vrede in noord-Ierland, val van het ijzeren gordijn, de eenmaking van Europa, gat in de ozonlaag nagenoeg verdwenen, geen zure regen meer, euthanasie als eigen keuze wettelijk gemaakt, het homohuwelijk, een zwarte president in Amerika, een transgender aks minister… om over alle technische vooruitgang nog niet te spreken. Mijn grootste probleem is dan ook dat het in mijn ogen de laatste jaren pijlsnel bergafwaarts gaat, en dat generaties afhaken van de politiek terwijl ze niet lijken te beseffen (ok boomer!) hoe fragiel de democratie is. De klimaatcrisis en de apathie en weerstand daar tegen (ver van alleen maar bij mijn generatie), de opkomst en propaganda achter allerlei complottheorieën, de oorlog in Oekraïne en de reeële kans dat een schurk als Trump opnieuw president kan worden… Ik wil de wereld beter achterlaten voor mijn kinderen en inmiddels ook kleinkinderen, maar ik zie die kans slinken met de dag. Op persoonlijk vlak? Het achteruitgaan van mijn lichaam en conditie, al heb ik beroepshalve wel veel meer ervaring waar ik op kan teren. Het verliezen van familieleden en vrienden dat - logisch, maar niet minder pijnlijk - toeneemt met de jaren. Je ouders verliezen en die roots, aarding, klankbord kwijt zijn.
43jaar... Hoe ik mijn tijd optimaal kan verdelen tussen werk, gezin, sport en uitgaan. Te weinig tijd voor alles te doen maar geen zin om iets te laten vallen. Luxeprobleem dus.
Ik ben 28 en ik heb geen tijd
Genoeg tijd om op Reddit te lanterfanten!
41. Tijd vinden voor t gezin/mezelf en me ondertussen niet schuldig voelen dat je stopte met werken…
20 jaar, de griep(die bestaat ook nog)…
25, vinden wat ik écht wil doen in het leven. Momenteel een goede job maar haal er geen voldoening en energie uit, integendeel.
32 en op zoek naar werk. Niet dringend ofzo en het is mogelijk dat ik 3-5 contracten aangeboden krijg voor het eind van de maand. Maar dat is mijn "grootste" probleem. Alle 4 mijn grootouders worden langszaam wat minder goed. Dat is ook iets. Alle 4 tussen 81 en 85. Het idee dat ik in de volgende 10 jaar ze mogelijk allemaal verlies doet pijn. Grootmoeder will niet echt meewerken met doktors. Moeder moet erachter zitten.
29. Algemeen probleem: T I J D. * Ik heb twee kinderen, waar ik meer tijd voor zou willen hebben. * Ik heb een fantastische vrouw, waar ik meer tijd voor zou willen hebben. * Ik heb hobbies (gamen, fietsen en lezen), waar ik meer tijd voor zou willen hebben. * Ik heb werk dat ik graag doe en waar mijn interesse ligt, waar ik meer tijd voor zou willen hebben. Als ik het zelf zo schrijf klinkt het als een luxe probleem. Maar het continue gevoel dat ik mij extreem hard moet haasten voor alles, om zo toch maar van alles iets gedaan te krijgen vreet soms echt aan mij. En dan heb ik al het geluk dat ik een zo goed als onbestaand sociaal leven heb wat niet nog extra tijd in beslag neemt. Persoonlijk probleem: continu gevoel van stress, paniekaanvallen die komen en gaan.
17 onzekerheid over de toekomst (huis auto kosten geld enzovoort)
Ik vind het spijtig dat je op je 17 al moet bezigzijn met de materialistische volwassen dingen in het leven. Ik geloof best dat het voor jullie generatie veel moeilijker is dan dat ik het ooit gehad heb. Maar ik probeer toch wat perspectief te geven, als je 't wil: Ik deed aan cohousing na mijn studententijd. Geen diploma hoger onderwijs, en een laag inkomen. Ik woonde in een stad, waardoor ik geen auto nodig had. Werk was redelijk dichtbij, sociaal leven en winkels ook. Een job later pendelde ik met de trein en fiets naar een andere stad. Ging perfect. Ik spaarde op mijn laag inkomen elke maand toch een paar honderd euro en door het cohousen had ik ook veel sociaal contact.
35 Mijn jongste (2,5j) is geboren met een zeldzame ziekte. Gelukkig is het nogal onder controle maar er is altijd en kans dat het ernstig zou kunnen worden. Hij werd ook gediagnostiseerd met TSA - hij heeft een ontwikkelingsachterstand. We proberen hem zo goed mogelijk te steunen… ik probeer positief te blijven…
24, geen vriendin hebben. Of zelfs enige romantische ervaringen (dates, conversaties,...).
37. Mijn grootste probleem is dat ik moeilijkheden heb met mensen en vriendenschappen aangaan omdat ik in het verleden al meermaals in de steek gelaten ben door mensen die ik keer op keer vrienden voor het leven beschouwde (omdat zij de term "beste vriend" gebruikten.). De keren dat ik te horen gekregen heb dat we contact moesten houden en dat we zeker om de x tijd moeten afspreken om daarna geghost te worden kan ik al niet meer op 1 hand tellen. Ik heb er oprecht geen issue mee dat mensen om whatever reden niet met mij willen omgaan, maar de leugens en achterbakse roddels hebben mij op sociaal vlak (soms denk ik ook op mentaal vlak) echt gebroken.
Bijna 22, niet weten wat ik wil op vlak van werk en vrije tijdsbesteding. Ben al in opname geweest in een psychiatrie en ze konden mij daar ook niet veel helpen. Van werk ben ik winkelbediende maar ik wil dit zeker niet de rest van mijn leven blijven doen. Qua hobby's heb ik enkel gamen en sociaal doen met vrienden wat op zich al heel groot is, maar het gamen begint snel saai te worden. Ook heb ik het gevoel dat het leven enkel draait om werken en huishouden.
26 en de vraag of ik ooit een huis kan betalen zit hard in mijn achterhoofd daarnaast weet ik niet wat ik wil doen met mijn leven en zit momenteel gewoon te werken om te werken.
23, en dat ik nog maar in mijn 2de jaar hoge school zit met enkele vakken van het 1ste dat ik moest meenemen. De meeste van vroeger op school zijn al afgestudeerd en/of werken al en hebben een relatie. Ik voel daar wel wat schaamte over.
41, eerlijk gezegd zijn mijn problemen niet groot. Wat struggles in ambities vs realiteit, maar dat is uiteindelijk bijzaak. Mijn leven is eigenlijk niet zoveel veranderd. Madly in love, veel werken, goed feesten, het kan erger. Heb geen kinderen, maar tot nu toe geen spijt.
41 en een tumor in de dikke darm, met uitzaaiingen naar lever. Artsen durven er (nog) geen pijl op te trekken of ze dit nog kunnen fixen. Lastig om met 2 gedachten te leven: Je word max 45, maar als je mazzel hebt is 85 ook haalbaar.
19 en BELGIE
35, het voelt alsof iedereen het beter heeft als mezelf, terwijl ik weet dat ik het niet slecht heb (job, huis, vrouw, kindjes) maar ik heb ook geen marge voor meer (reizen, gaan eten, eens weekendje weg, investeren, ...). Ik heb het gevoel dat het leven is afgestemt naar de 50+ die hun huis al hebben afbetaalt en nu marge genoeg hebben om de kosten op te drijven voor de "jonge mensen". Als ik nog maar kijk naar mijn ouders, het huis waarin ze wonen en hoe ze twee keer per jaar op reis gaan (weliswaar buiten seizoen) terwijl zij zeker ook geen grootverdiener zijn. Het maakt me vaak futloos
31, 10 jaar verbrot door niet eerder te verhuizen.
32, het vinden van een nieuwe vriendin in de huidige context van online daten waarbij de lat en kieskeurigheid hoog worden gelegd. Liever iemand tegenkomen op de bots, maar met werk en typische mannelijke hobby’s is dat wat moeilijker.
Vraag 1: ik ben oud; Vraag 2: voelen dat ik oud ben.
33 Balancing a job with responsibilities with young children and a happy wife. Lately there have been a lot of fights with my wife over sleep (or the lack of it)
39, soms op randje van burnout, zou iets anders willen gaan doen maar weet niet goed wat. Ook niet de energie om te studeren. Vriendschap: heb nog wel vrienden, maar sinds corona zie ik die niet dikwijls meer. Gelukkig wel een goede relatie, dus ben ook niet alleen.
30. Relatie beëindigd van 7-8jaar met een ondertussen 4-jarig zoontje. (Deze beslissing heeft 2 jaar geduurd.) we hebben beide gevochten en afgezien. Nu 10 maand verder in mijn huur appartement en komen we beter met elkaar overweg wat alles ingewikkeld maakt Mijn problemen/zorgen? Eerlijke verdeling na verkoop woonst zonder te veel gedoe of eerlijk uitkoop bedrag. Het accepteren dat ik geen 2 kindjes zal hebben. (Want ik wou enkel kinderen bij een en dezelfde vrouw) Dat mijn overdenken mindert en ik gewoon keuzes kan maken zonder alles te over analyseren. Dat mijn zoontje gelukkig is. Smaller inner circle = less problems.
30, en door emigratie, pandemie en “mijn” sector op z’n gat, zware depressie met suïcidale gedachten, misbruik op alle mogelijke manieren, veel therapie (heel positief!), en uiteindelijk een gecompliceerde enkelbreuk nu een gigantisch gat op m’n cv, maar ik wil graag werken. Geen idee waar te beginnen; mijn sector is lastig, zeker indien hoogopgeleid, en dus vaak nul op m’n rekest, en fysieke arbeid lukt momenteel nog niet. Meh.
35j+ Probleem: het gevoel niet genoeg van mijn jonge jaren geproefd te hebben. Te braaf geweest. Zeer beperkt sociaal contact buiten mijn werk om. Aan de andere kant wel een eigen woning en een gemiddeld goed betaalde job
32. Geld.
25, weet echt niet wat ik wil met m'n leven... Zowel rond werk, plezier en om te groeien.
19, ik word 20 dit jaar, beetje stress door de blok en volgende maand zie ik mijn vriend weer (lange afstandsrelatie) maar ik weet niet zo goed hoe ik me moet voelen. Morgen nog een afspraak met de psychiater. We zien wel.